Some wounds and surprise
Dziś kolejny dzień. Kolejny chu**wy dzień. Muszę dziś stawić czoła jego niebieskim oczom. Właśnie wchodzę do domu tej "uroczej" piątki i od razu kieruję się do kuchni. Tam mama wydaje mi polecenie zrobienia naleśników, a sama zajmuje się pieczeniem obiecanego chłopakom ciasta. Gdy naleśniki były gotowe posmarowałam je serem i zwinęłam w trójkąt, a następnie polałam je sosem czekoladowym. Gotowe danie postawiłam na stole i usiadłam na jednym z krzeseł. Po chwili usłyszałam jak drzwi wejściowe się otwierają, wstałam z krzesła i oparłam się o blat. Znów czwórka chłopaków weszła do kuchni, jednak tylko dwóch z nich było z normalnym stanie. Gdy moja mama zobaczyła jak ta "cudowna" dwójka wygląda od razu zaczęła swoją ingerencję:
-Liam co się im stało?
-Sam bym to chciał wiedzieć. Byli w klubie i najwidoczniej musieli się z kimś pobić.
-Jejku, Chris podaj apteczkę.- skierowała prośbę do mnie moja rodzicielka. Sięgnęłam po apteczkę i ją otworzyłam. Jednak w niej było pusto.
-Yhym, chyba będzie trzeba jechać do apteki.- stwierdziłam, a wszyscy tu zgromadzeni spojrzeli w moim kierunku.
-Jak to?- spytał jak mi się wydaje Liam.
-Tak to. Apteczka jest pusta.
-Żartujesz?- kontynuował Liam.
-A wyglądam jakbym żartowała?- spytałam oschle.
-Chris bądź miła.-upomniała mnie moja mama, a ja tylko przewróciłam oczami i głośno westchnęłam, słysząc jej następne słowa.- Niall weź swój samochód i jedź z Chris do apteki.
-Emm, tylko, że nie mam paliwa.- odparł blondyn.
-Och, to pojedziemy moim.-powiedziałam zrezygnowana i ruszyłam ku drzwi. Gdy już miałam wychodzić odwróciłam się za siebie i spostrzegłam, że ten blondynek nie idzie.
-Rusz ten swój tyłek! Nie mam czasu na takie rzeczy!- krzyknęłam i trzaskając drzwiami wyszłam z domu. Od razu pokierowałam się do samochodu. Czekałam chwilę na blondyna, a gdy się zjawił powiedziałam sarkastycznie "Jeszcze nigdy nie wiedziałam tak szybkiej osoby!", na co on prychnął. Odpaliłam samochód i z piskiem opon odjechałam z podjazdu. Nie zważając na przeraźliwą minę i pełen strachu wzrok Niall'a jechałam bardzo szybko, ledwo co wyhamowując na światłach. W korkach nie stałam, skutecznie je omijałam i przez to w ciągu niecałych 10 minutach byliśmy już w centrum miasta. Zaparkowałam i wysiedliśmy z samochodu, po czym weszliśmy do apteki. Podeszłam do lady i poprosiłam o wszystkie potrzebne rzeczy, a gdy chciałam ze nie zapłacić, to Niall się wciął, wyciągając pieniądze i płacąc. Spojrzałam na niego i przewróciłam oczami. Po chwili wyszliśmy z apteki i chcieliśmy jechać do domu, ale banda wrzeszczących nastolatek napadła na mojego towarzysza. Nie miałam zamiaru stać w tym krzyku, dlatego odeszłam od tego tłumu. Oparłam się o swój samochód i zapaliłam papierosa. Zdążyłam wypalić już dwie fajki, a jego jeszcze nie było. Zapaliłam kolejnego szluga. Po chwili przyszedł Niall, stanął przede mną.
-Już jestem.- powiedział.
-Dopiero.-poprawiłam go. Zaczął się mi przyglądać, po chwili zatrzymał wzrok na papierosie.
-Palisz?- spytał.
-Jak widać.- odparłam.
-Nie za młoda jesteś?- kontynuował.
-Za młoda też na prawo jazdy jestem, a jakoś jeżdżę.- odparłam, po czym zgasiłam blanta i wsiadłam do samochodu, jednak ten blondynek dalej stał. Wysiadłam i spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.
-Nie masz prawa jazdy! Nigdzie z tobą nie jadę.- zaprotestował.
-To nie, twój wybór.- odparłam i wsiadłam do auta. Odpaliłam go i zaczęłam jechać. Gdy Niall zobaczył co robię od razu zaczął za mną biec, krzycząc abym na niego zaczekała. Po chwili jazdy zatrzymałam się, a on zdyszany otworzył drzwi samochodu.
-Zmieniłeś zdanie?- zapytałam z uśmiechem.
-Dziewczyno! Jesteś porąbana, wysiadaj, ja prowadzę!- zażądał.
-Nie ma mowy, nie dam ci swojego samochodu!-krzyknęłam.
-Dasz, bo inaczej nie wsiądę.
-I co myślisz, że tym mnie przestraszysz? Nie robisz mi łaski. Na razie.!- odpowiedziałam, zamknęłam drzwi i odjechałam. Biegł za samochodem jeszcze przez kawałek parkingu, jednak gdy wjechałam na zatłoczone ulice miasta szybko go zgubiłam. Po kilkunastu minutach byłam już w domu tego zespołu. Weszłam do środka i powędrowałam do kuchni. Tam zastałem jak dobrze pamiętam Liam'a i tych dwóch pobitych chłopaków oraz moją mamę. Podałam im zakupione rzeczy, a sama oparłam się o blat. Po chwili w moją stronę zwrócił się Liam.
-A gdzie jest Niall?- zapytał.
-Nie wiem.- odparłam.
-Jak to nie wiesz, przecież pojechaliście razem?- kontynuował lekko poirytowany.
-No zwyczajnie nie wiem. Nie chciał ze mną jechać jak ja prowadziłam to się nie prosiłam i po prostu przyjechałam sama.- wyjaśniłam.
-Chyba żartujesz?! Dlaczego go zostawiłaś samego?!- dopytywał dalej, a cała reszta nam się przyglądała.
-To duży chłopak, poradzi sobie.- powiedziałam obojętnie.
-Ale jest sławny! Nie wiesz co to znaczy, paparazzi, ploty i myślę, że wcale nie obyło się tam bez żadnej "akcji".
-I ch*j mnie to obchodzi! Mógł się nie odzywać i pojechać ze mną, ale jak nie chciał to stwierdziłam, że nie będę go zmuszać. Proste!- wyraziłam swoje zdanie troszkę głośniej niż powinnam.
-Chris, znów zaczynasz? Proszę Cię, zachowuj się.- upomniała mnie moja mama.
-Zachowuję się. Jestem sobą. Nikt tego nie zmieni.- odparłam.
-Nikt Ci nie każe, ale mogłabyś być trochę milsza. A teraz opatrz chłopaków, bo ja muszę porozmawiać z Liam'em- dodała i wyszła wraz z tym chłopakiem z kuchni. Sięgnęłam po rzeczy potrzebne do odkażenia ran i zaczęłam opatrywać chłopaka z loczkami. Widziałam przerażenie w jego oczach. Serio? Aż tak jestem straszna?
-Emm, jesteś pewna co robisz?- spytał w końcu.
-Jak niczego innego. W tej sprawie na prawdę możesz mi zaufać. Gorsze rany opatrywałam.- odparłam, uśmiechając się ciepło. Chłopak odwzajemnił uśmiech.
-W takim razie już się nie boję, że zrobisz mi krzywdę.- dodał, a ja się zaśmiałam.
-Nie ma nawet takiej szansy. Hmm, jak masz na imię?- spytałam.
-Harry.
-Ładnie.- stwierdziłam- A ty?- zwróciłam się do drugiego chłopaka. On zaskoczony spojrzał na mnie, ale po chwili się uśmiechnął.
-Jestem Louis.- przedstawił się.
-Ja mam na imię Christiana, ale to już pewnie wiecie.- powiedziałam. Chłopcy wymienili ze sobą dziwne spojrzenia i nic już więcej nie powiedzieli. Po kilku minutach skończyłam opatrywać Harry'ego, po czym zaczęłam opatrywać Louis'a. Zdążyłam przykleić mu właśnie ostatni plaster, kiedy ktoś wszedł do kuchni. Odwróciłam się i ujrzałam tam.... Zayn'a. Zayn'a? Co on tu robi? W dodatku cały podrapany i z ranami na twarzy i rękach. Przyglądałam się mu uważnie, a on mnie.
-Christiana?- spytał.
-Zayn?
-Co ty tu robisz?- kontynuował.
-Rozmawiam z Tobą.- odparłam, a on przewrócił oczami.- Co ci się stało?- spytałam.
C.D.N
Witajcie! Mamy kolejny rozdział. Rozkręcamy tę historię.
Jak się wam podoba?
Co myślicie o fabule?
Ps. Im więcej komentarzy tym nowy rozdział pojawi się szybciej, bo rozdział następny mam już napisany. :)
Komentujcie!
